Pierwsza wzmianka w źródłach o regularnym funkcjonowaniu szkoły w Pisarzowicach pochodzi z roku 1513. Mieściła się w dwuizbowej chacie, wybudowanej na przykościelnym gruncie (obecnie ogród zabaw za przedszkolem). Jedna izba była salą lekcyjną, a druga mieszkaniem nauczyciela. Był nim do połowy XIX wieku organista, odpowiedzialnym zaś za właściwe funkcjonowanie szkoły był proboszcz. Początkowo uczyli się synowie tutejszych kmieci, ale z czasem zaczęły chodzić także dzieci bezrolnych zagrodników i komorników. Dziewczęta pojawiły się w szkole dopiero pod koniec XVIII wieku.
Początkowo uczono tylko śpiewu psalmów i kilku modlitw, najzdolniejszych przyuczano do czytania tekstów łacińskich. Pod koniec XVI wieku, w ramach reform soboru trydenckiego, coraz więcej uwagi zaczęto poświęcać nauce czytania, liczenia i znajomości katechizmu. W wieku XVII szkołę dotknął, tak jak całe państwo polskie, kryzys spowodowany ciągłymi wojnami. Dopiero druga połowa XVIII wieku (a zwłaszcza powstanie w 1773 roku Komisji Edukacji Narodowej) przywraca rangę szkołom parafialnym.
W Pisarzowicach dzieci edukowano regularnie od 1806 roku i jak mówią kroniki - "rozpoczynano naukę na Św. Michała, a kończono na Św. Wojciecha". W niedzielę uczniowie zbierali się po mszy w celu powtórzenia i utrwalenia wiadomości.
Zeszyty i podręczniki jeszcze w XIX wieku zastępowano tabliczka kamienną obustronnie wypolerowaną (20x30 cm). Pisano rylcem przymocowanym do tabliczki. Z jednej strony uczeń odrabiał zadania z matematyki, z drugiej z języka polskiego. Po sprawdzeniu przez nauczyciela i zmazaniu tabliczka służyła do następnej lekcji.
Liczba dzieci uczęszczających do szkoły w latach 1838-1848 wzrosła do 88. Drewniany budynek nie mógł pomieścić dużej liczby uczniów, dlatego też, staraniem dziedzica Jana Górniaka i księdza Macieja Miki, rozpoczęto budowę nowej murowanej szkoły, którą ukończył z własnych oszczędności proboszcz Józef Bukowski (obecnie jest to budynek przedszkola).
Do roku 1876 nauczanie nadzorował proboszcz. Po nadaniu w 1868 roku całemu zaborowi austryjackiemu szerokiej autonomii, powstała Szkolna Rada Krajowa, która stała się odpowiedzialna za całe szkolnictwo galicyjskie. Pierwszym cywilnym kierownikiem miejscowej uczelni był Wojciech Syska. Po odzyskaniu niepodległości szkoła w Pisarzowicach stała się kuźnią tradycji patriotycznych. W wyniku reformy ministra Jędrzejewicza przeorganizowano ją na siedmioklasowa (większkość ówczesnych szkół stanowiły czteroklasówki).
We wrześniu 1939 roku władze okupacyjne zamknęły szkołę. Dopiero w 1943 roku Niemcy, ponoszący na frontach klęski, zezwolili na otwarcie polskiej szkoły w Pisarzowicach. Po wojnie do najbardziej zaangażowanych nauczycieli należeli: Celina i Kazimierz Otłogowie, Helena i Władysław Srokowie oraz Franciszek Bagier.
W latach 50-tych, w wyniku pojawiającego się wyżu demograficznego, ówczesne władze powietowe przeznaczyły na budowę szkoły 6 mln złotych. Mieszkańcy pragnąc jak najszybciej zakończenia inwestycji, wspomagali budowniczych ofiarną pracą społeczną. Uroczyste otwarcie odbyło się w październiku 1962 roku. "Pomnik 1000-lecia państwa polskiego", było obiektem bardzo nowoczesnym: 15 sal lekcyjnych, świetlica, sala gimnastyczna. w 1975 roku przekazano do użytku boisko szkolne. We wszystkich dotychczasowych pracach byli zaangażowani uczniowie, ich rodzice, aktyw wiejski oraz dyrektor z nauczycielami.
W latach 1945-1977 dyrektorem szkoły był Kazimierz Otłog. w 1968 roku stanowisko przejął Edmund Bizukojć. W 1977 roku powołano Zbiorczą Szkołę Gminną, którą organizował i został jej dyrektorem dr Eugeniusz Bilczewski. Funkcję jego zastępców pełnili: Edmund Bizukojć, Jadwiga Kozłowska i Andrzej Czekaj. W 1983 roku dyrektorem Zbiorczej Szkoły Gminnej, a później inspektorem oświaty, został mgr Andrzej Czekaj. W 1987 roku dyrektorem szkoły została mgr inż. Halina Fajfer, zaś w 1999 roku mgr Lidia Dziubek. Pełni ona funkcję dyrektora aż do dnia dzisiejszego.