Ważne było również omówienie kwestii, co dalej, czego nauczyliśmy się od naszych przyjaciół (bo przecież tytuł naszego projektu w tłumaczeniu na język polski brzmi: „Od przyjaźni do wzajemnej nauki”) i co każda ze szkół wprowadzi do swojego planu pracy tak, by projekt, mimo że formalnie się zakończy, cały czas żył i by jego efekty były trwałe.
Polscy i węgierscy koordynatorzy przedstawili również podczas spotkania sprawozdania z działalności przedsiębiorstw uczniowskich, którymi opiekowali przez dwa lata projektu i formułowali wnioski do pracy na przyszłość.
W wolnych chwilach kontynuowaliśmy pokazywanie Węgrom piękna naszego kraju. A że najbliższą okolicę zdążyli już dobrze poznać, zabraliśmy ich tym razem do urokliwego Wrocławia.
Niedzielne pożegnanie było wyjątkowo smutne, bo nie tylko uczniowie, ale i my, dorośli, znaleźliśmy nowych przyjaciół. Projekt był czasem wspaniałych pomysłów, zaangażowania, ciężkiej pracy, szlifowania języka angielskiego oraz rozwoju osobistego. Bo przyjaźń i współpraca Polaków i Węgrów to teraźniejszość, a nie tylko przeszłość, którą odnajdujemy w starych przysłowiach: „Jak świat światem Polak zawsze Węgrowi bratem”.

Joanna Kubica